Walka jest wpisana w moją naturę – rozmowa z Mishą Czumaczenko

Nadszedł czas na kolejny wywiad na moim blogu. Rozmawiałem ze śliczną modelką, którą mogliście poznać w czwartej edycji programu „Top Model”, Mishą Czumaczenko. Misha pochodzi z Ukrainy, jednak, jak sama mówi, Polska to jej druga ojczyzna. Muszę wspomnieć, że to bez wątpliwości jeden z najlepszych wywiadów, jakie dotychczas zrobiłem. Wielka w tym zasługa mojej rozmówczyni. Po prostu trzeba go przeczytać. Warto.

Dziękuję, że zgodziłaś się na rozmowę, Misha.

- Rzadko udzielam wywiadów, gdyż nie ma aż tak dużego zainteresowania moją osobą, ale lubię rozmawiać i z przyjemnością przyjęłam Twoje zaproszenie. Odpowiadanie na pytania sprawia, że człowiek czuje się dostrzegany i wierzy, że to, co ma do przekazania jest w jakimś stopniu ważne. Wiem, że potrafię wygadywać niemądre rzeczy, ale nie boję się ośmieszenia przed rozmówcą. Z każdej gafy wypływa jakaś cenna nauka, a popełnianie błędów jest naturalne. Mówię zatem głośno i bez skrępowania, ale oczywiście z kulturą oraz klasą.

Jak długo mieszkasz z rodziną w Polsce? I dlaczego akurat ten kierunek wybraliście?

- Na stałe mieszkamy w Polsce od 1997 roku. W drugiej połowie lat 90-tych kwitł tu handel straganowy i targowiskowy, a zatem powodem naszego wyjazdu za granicę była emigracja zarobkowa moich rodziców, którzy jeszcze przed naszym przesiedleniem okresowo przebywali na terytorium Rzeczpospolitej. Po za tym byłam już w wieku szkolnym i rozpoczęłam naukę w Szkoła Podstawowej nr 85 im. Jana Kochanowskiego w Krakowie. Biznes moich rodziców prosperował natenczas dobrze, lata nauki w polskim systemie edukacji mijały, tworzyły się przyjaźnie, powstawały wspomnienia, czas mijał i tak już jakoś zostało, że Kraków i że druga ojczyzna to Polska.

W 2014 roku byłaś uczestniczką programu "Top Model". Jak to się stało, że do niego dołączyłaś? Długo się zastanawiałaś?

- Do programu "Top Model" trafiłam w właściwie tylko za namową swojego otoczenia, choć lubię mówić, że odbyło się to w ramach testowania teorii ostatniej szansy. Koleżanki agitowały, więc stwierdziłam, że im dogodzę, jeżeli zobaczą mnie przez parę sekund na ekranie i w tym celu założyłam dziwaczne przebranie, które gwarantowało mi miejsce pośród osób pokazywanych dla kontrastu i efektu komicznego pomiędzy tymi, których wybrano jako konkurencyjnych uczestników do dalszych etapów. Wyznam, że nie oglądałam żadnej edycji poprzedzającej tę, w której osobiście brałam udział, ani nie śledzę tego, co dzieje się po niej, ale mniej więcej wiedziałam na czym polega format show. Nie spodziewałam się tylko, że zajdę z moją akcją artystyczną tak daleko, a przy tym niemal niezauważenie, tak, jakbym jednocześnie tam była i mnie nie było. Decyzja o podjęciu się tego zadania była spontaniczna. Po prostu przestałam oglądać to, co leciało w telewizji, wstałam z tapczanu, spakowałam torbę z przebraniem, złapałam ostatni autobus do Warszawy i pojechałam na ostatni casting. Lubię rozważną spontaniczność.

Co dla Ciebie jest najtrudniejsze w byciu modelką?

- Najtrudniejszy dla mnie w zawodzie modelki jest brak poczucia stabilności finansowej. Nigdy nie wiadomo jaki będzie dochód w danym miesiącu i czy w ogóle pozyska się jakieś zlecenie. Następnie, w razie powodzenia, często dochodzi czekanie, aż klient się z modelką rozliczy, albo z jej agentem, co wydłuża okres oczekiwania. Stawki, za które w większości pracuję, dalekie są od lukratywnych historii o łatwym i szybkim wzbogaceniu się. Konkurencja na rynku pracy jest potężna, jeżeli ty się nie zgodzisz pracować za taką, a nie inną kwotę, zrobi to ktoś inny, albo wręcz wykona zadanie zupełnie za darmo, licząc na to, że zaistnieje. Najlepsze zlecenia w przetargu otrzymują modelki agencyjne, co bardzo utrudnia zadanie wolnym strzelcom w branży. Często modelkom płaci się w formie barteru. Pomniejszy klient cyklicznie chce zaoszczędzić i wybiera amatorki zaniżające rynkowe stawki. Ten fach to niewdzięczna i ciężka praca, nierzadko w wymagających lokacjach i trudnych warunkach, a przy tym liche i nieregularne zarobki, wiele bezowocnych castingów i tak naprawdę niewielkie szanse na zawrotną karierę. Przez większość czasu właściwie nie pracujesz tylko próbujesz nawiązać kontakty z dobrymi agencjami lub klientami, piszesz listy z zapytaniami o współpracy, łazisz z jednego miejsca do innego, aby zobaczyć się z niekoniecznie uprzejmymi ludźmi, od których w większości przypadków usłyszysz "nie".

Denerwuje mnie, gdy sporo ludzi postrzega modelki jako te gorsze, głupie. Jak myślisz - dlaczego tak się dzieje?

- Szufladkujemy zawsze i wszędzie. Wszystko i wszystkich. To tendencja uwarunkowana społecznie. Myślę, że ludzie zakładają, że jeśli ktoś jest inteligentny, to obierze zawód bardziej ambitny aniżeli bazujący przede wszystkim na wizualnej oraz przedmiotowej wartości jednostki jako towaru. Zapominają przy tym, że bycie modelką również wymaga wiedzy i pewnych umiejętności, takich, jak chociażby elementarna umiejętność pozowania, wywołania emocji na twarzy czy poruszania się na wybiegu. Nie wystarczy tylko ładnie wyglądać. Trzeba umieć się odpowiednio zaprezentować, dostosowywać i szybko odnaleźć w zmieniających się warunkach. Profesjonalizm jest najważniejszy. Na rynku obecnie niestety jest wiele amatorek, które mają na przykład tendencję do nie przychodzenia na umówione spotkania i wielu innych nieakceptowalnych według mnie zachowań, co również może rzutować na ogólną opinię. Po za tym, tak się jakoś utarło w tak zwanej powszechnej świadomości, że nie można być obdarzonym podwójnie. Uważa się zatem, że kobieta ładna, z pewnością nie może być mądra, a nawet nie oczekuje się tego od niej, czy wręcz jej to nie przystoi.

Niektórzy myślą, że modelki w ogóle nie są ludźmi. Zdradzę jednak straszną prawdę, że modelka to nie mysz czy szczur, ani pies, fretka czy dowolne inne zwierzę, niektóre potrafią nawet składać zdania wielokrotnie złożone. Nie lubię uogólniania. Stereotypy są oparte na niewiedzy i bardzo często na całkowicie niesłusznych opiniach, a głupich ludzi napotkać można w dowolnym zawodzie i za każdym rogiem.

Jesteś dziewczyną, która nigdy się nie poddaje i walczy o swoje. Bardzo mi się te cechy podobają. Od zawsze taka byłaś?

- Dziękuję za słowa uznania. Jestem typem silnej i zrównoważonej osobowości. Walka jest wpisana w moją naturę. Ważnym jest jednak aby wyczuć kiedy warto zostać i się zmagać, a kiedy odpuścić i odejść, aby móc wygrać coś więcej w szerszej perspektywie i aby nie utracić samego siebie.

Wracając jeszcze na chwilę do "Top Model". Jak bardzo program Ci pomógł, jak zmieniło się Twoje życie?

- Samo życie nie zmieniło się tak bardzo, jakby się mogło zdawać. Nadal jestem zwykłą dziewczyną w tłumie i mogę spokojnie wchodzić do supermarketów. Poznałam jednak wiele wspaniałych osób, którym zawdzięczam wewnętrzne zmiany. Świetnych specjalistów, ambitnych debiutantów oraz wspierających i pomocnych fanów. Po za oczywistym zwiększeniem  konkurencyjności na rynku pracy i ułatwieniem tworzenia pewnych kontaktów w branży, udział w programie pomógł mi  głównie w sferze prywatnej i psychicznej. Dzięki niemu udało mi się uwolnić spod wpływu pewnej manipulacji psychologicznej i oszustwa, którego ofiarą padłam z powodu mej ufności w ludzką szczerość. Nauczyłam się nie obawiać ludzi stwarzających pozory. "Top Model" odmieniło moje spojrzenie na pewne kwestie. Pokazano mi, że mogę się bronić przed wywieraniem presji psychicznej, wymuszaniem lojalności, szantażowaniem i wzbudzaniem poczucia winy. To trudne, by podążać za głosem serca, ale większą tragedią jest pozwolenie na to, by strach nas powstrzymywał.

fot. Misha Czumaczenko

 Jaka prywatnie jest Misha Czumaczenko?

- Jestem zwyczajnie wyglądającą młodą kobietą. Jestem córką, siostrą i uprzejmą sąsiadką. Mam worki pod oczami, bóle krzyżowe i dolegliwości narządu wzroku. Mam wady, ale w większości do zaakceptowania. Lubię dobrze zjeść, ale muszę się ograniczać. Lubię się czasem powymądrzać. Bywam nieznośna. W duszy ciągle czuję się jak dziecko, choć w działaniach nie jestem lekkomyślna, ale rozważna, odpowiedzialna i stanowcza. Jestem osobą troskliwą i opiekuńczą, mądrą i inteligentną, wrażliwą i bezinteresowną. Ważne jest dla mnie życie w zgodzie ze sobą. Kocham i jestem kochana. Jestem sobą i nikim innym.

                                             

Misha, a jak wiele propozycji sesji dostajesz?

- Propozycji udziału w sesjach zdjęciowych otrzymuję wiele, ale nie są one równoznaczne z propozycjami pracy. W większości padają oferty TFP, czyli zdjęć do portfolio bez zapłaty honorarium.

Masz w swoim portfolio także sesje rozbierane. Czy Twojej pierwszej takiej sesji towarzyszyły wielkie emocje, krępowałaś się? Czy może niczego się nie obawiałaś i podeszłaś na tak zwanym "luziku"?

- Moje pierwsze sesje z elementami nagości oraz zdjęcia aktowe zaliczyłam już w 2010 roku, czyli rozpoczęłam moją karierę zawodową dokładnie od tego, od czego zaczynać nie należy, jeśli się chce z powodzeniem działać w głównym nurcie i nie odstraszyć klientów na konserwatywnym rynku. Ogólnie nagość mnie nie krępuje, ani nie krępuję się własnej nagości. Przechodzenie nago z łazienki do pokoju lub odwrotnie jest dla mnie całkowicie naturalnym zachowaniem, nawet gdy w domu obecni są pozostali członkowie rodziny. Lubię swoje nieidealne ciało, każdą fałdkę czy znamię. Akceptuję to, jak wyglądam. Lubię też patrzeć na siebie nagą i myślę, że nawet lubię, kiedy inni ludzie na mnie patrzą, bo dla mnie ciało jest dziełem sztuki. Podczas starożytnych igrzysk antyczni sportowcy występowali z reguły nago i ta nagość była czymś całkowicie naturalnym. Kobieca nagość nie powinna być rozpatrywana wyłącznie w kontekście seksualnym. Nagość sama w sobie jest neutralna, jest dla wszystkich, jest nieodłącznym elementem naszego życia od momentu narodzin i nawet jeszcze po chwili zgonu. Wiele osób, stwarzając swój obraz wedle oczekiwań ogółu i bojąc się osądzania, wystrzega się sporej części normalnych odruchów i zachowań. Nie wspominając już o fobiach o podłożu seksualnym, takich jak chociażby lęk przed nagością zarówno własną, jak i czyjąś. Nie chodzi mi o to, aby się ze swoją nagością obnosić, bo gdybym wyszła na ulicę naga, to zapewne zostałabym zatrzymana pod zarzutem łamania norm obyczajowych. Nie należy przesadzać, ale też nie wolno wiązać nagości z poczuciem winy. Naturyści to nie zboczeńcy, modelki pozujące nago to nie panienki lekkich obyczajów, a nagość to nie grzech.

Jakie masz teraz plany na następne miesiące?

- Ja właściwie nie projektuję mojej przyszłości, a tylko o niej marzę. Lubię przy tym opowiadać o tym, że warto dążyć do obranych przez siebie celów, ale moje osobiście są krótkoterminowe. Nie mam opcji zaplanowania przebiegu mojej pracy ani życia osobistego w nadchodzących miesiącach. Ciężko powiedzieć, czy będę kontynuować poszukiwanie zleceń dorywczych, czy obiorę jakieś stałe miejsce pracy. Jedyne, co zrobię na pewno, to minimum raz pójdę z moim młodszym bratem do kina na jakiś dobry film, kupię przynajmniej kolejny karnet na siłownię oraz będę może więcej spać, zdrowiej jeść i pobierać tlen z otoczenia tak samo jak w tej chwili. Ciągle szukam sposobności rozwoju w modelingu, ale w tym lesie jest tyle drzew opanowanych przez grzyby i owady, że to posusze momentami aż odstręcza. Zważywszy na to, że jestem częścią rodziny, w której wspieramy się nawzajem, naprawdę muszę generować dochody, a modeling w tej randze, w której działam, mi tego nie zapewnia. Modelka musi znaleźć się w odpowiednim czasie i w odpowiednim miejscu, aby jej kariera zawodowa zaczęła się prężnie rozwijać. Realia są nieubłagane, konkurencja duża, a ja się robię coraz starsza. Gdy trzeba z czegoś żyć, zaczynasz myśleć bardziej perspektywistycznie, ale też lubię ten zawód, więc ciężko mi podejmować jakiekolwiek radykalne kroki w stronę zmiany kierunku na inny.

Czego najbardziej się boisz? Jeśli można spytać.

- Najbardziej się boję choroby lub śmierci moich najbliższych.

fot. Misha Czumaczenko

Czy możesz już powiedzieć sobie: "Misha osiągnęła już naprawdę sporo w modelingu"?

- To zagadnienie jest tak wielowarstwowe, że ciężko jednoznacznie określić rozmiar mojego sukcesu. Włożyłam w to więcej pracy i czasu, aniżeli wielkość pozyskanych profitów. Podejmowałam ryzyko, robiłam inwestycje, rozdawałam kredyty zaufania. Naprawdę sporo w modelingu nie zależy od ilości starań, a raczej od sporej dawki szczęścia. Nadal nie jestem tam, gdzie chciałabym się znaleźć. Owszem osiągnęłam już coś i niejedno, ale moje cele były dużo większe i dlatego nie jestem w pełni zadowolona z rezultatów. Nieraz pojawiają się myśli, że byłoby łatwiej się poddać, że to wszystko wręcz nie ma sensu, ale wtedy mówię sobie "nie bądź głupia i pokaż im, że potrafisz".

Co byś powiedziała osobom, które jeszcze nie są pewne, czy modeling to dobry kierunek w życiu?

- Nikt nie mówił, że podejmowanie decyzji i trwanie w postanowieniu są łatwe. W chwili wahania trzeba spojrzeć w lustro i powiedzieć sobie na głos "zrobię to". Aby zacząć pracę w modelingu, trzeba być osobą fotogeniczną, szybko się uczyć, umieć słuchać i współpracować, być człowiekiem zdyscyplinowanym i uprzejmym. Znowu profesjonalizm, punktualność i szacunek wobec innych są tu najważniejsze. Radzę spodziewać się mniej, aby zaoszczędzić sobie rozczarowania, a mieć przyjemną niespodziankę, gdy się powiedzie. Zalecam również zdrową samokrytykę, ale przy tym dozę pewności siebie. Warto szukać informacji i poszerzać swoją wiedzę na temat zawodu. Każdy z nas, czasami znajdzie się w punkcie swojego życia, kiedy poczuje jakby utknął w miejscu. Jeżeli pojawia się wahanie, warto sprawdzić, czy to, co robisz wychodzi naturalnie, niewymuszenie i czy sprawia ci przyjemność, podliczyć wszystkie plusy i minusy, a potem odetchnąć głęboko i podjąć właściwą według ciebie decyzję.

Dotarliśmy do końca. Misha, raz jeszcze Ci dziękuję. Życzę także samych sukcesów w życiu prywatnym i zawodowym.

- Ja również dziękuję. Było mi bardzo miło.